حکمت نهج البلاغه
وَ قَالَ ع شَارِكُوا الَّذِي قَدْ أَقْبَلَ عَلَيْهِ الرِّزْقُ - فَإِنَّهُ أَخْلَقُ لِلْغِنَى وَ أَجْدَرُ بِإِقْبَالِ الْحَظِّ عَلَيْهِ
و درود خدا بر او، فرمود: با آن کس که روزی به او روی آورده شراکت کنيد، که او توانگری را سزاوارتر، و روی آمدن روزگار خوش را شايسته‌تر است.
(اقتصادی)
وَ قَالَ ع: مَنْ يُعْطِ بِالْيَدِ الْقَصِيرَةِ يُعْطَ بِالْيَدِ الطَّوِيلَةِ قال الرضي - و معنى ذلك أن ما ينفقه المرء من ماله - في سبيل الخير و البر و إن كان يسيرا
- فإن الله تعالى يجعل الجزاء عليه عظيما كثيرا - و اليدان هاهنا عبارة عن النعمتين - ففرق ع بين نعمة العبد - و نعمة الرب تعالى ذكره بالقصيرة و الطويلة
- فجعل تلك قصيرة و هذه طويلة - لأن نعم الله أبدا - تضعف على نعم المخلوق أضعافا كثيرة
- إذ كانت نعم الله أصل النعم كلها - فكل نعمة إليها ترجع و منها تنزع
و درود خدا بر او، فرمود: آن کس که با دست کوتاه ببخشد، از دستی بلند پاداش گيرد.
می‌گويم: (معنی سخن اين است که آنچه انسان از اموال خود در راه خير و نيکی انفاق می‌کند، هر چند کم باشد، خداوند پاداش او را بسيار می‌دهد،
و منظور از «دو دست» در اينجا دو نعمت است، که امام عليه السّلام بين نعمت پروردگار، و نعمت از ناحيه انسان،
را با کوتاهی و بلندی فرق گذاشته است که نعمت و بخشش از ناحيه بنده را کوتاه، و از ناحيه خداوند را بلند قرار داده است،
بدان جهت که نعمت خدا هميشگی و چند برابر نعمت مخلوق است، چرا که نعمت خداوند اصل و اساس تمام نعمتها است،
بنا بر اين تمام نعمتها به نعمتهای خدا باز می‌گردد، و از آن سرچشمه می‌گيرد).
(اخلاقی، اقتصادی)
+ نوشته شده در چهار شنبه 6 شهريور 1398برچسب:نهج البلاغه,امام علی,امیرالمومنین,پند اخلاقی,پند اقتصادی,روزی,توانگر,شراکت,سزاوار,روزگار خوش,دست کوتاه,دست بلند,پاداش,خیر,نیکی,انفاق,نعمت,خداوند,مخلوق, ساعت 14:33 توسط آزاده یاسینی
|
